Heb lef. En stel altijd vragen.

Afgelopen twee week kwamen er dingen voorbij waardoor ik dichter bij mij kwam (for what that means). Achteraf kreeg ik inzichten in gedachten, geroest in hetzelfde patroon, wat gedrag en iets met mn eeuwige gechaoot. Nu sta ik redelijk bekend als iemand die veel (te veel ;)) nadenkt en weer kwam ik er achter dat dat is wat ik het liefste doe. Wat is het toch fijn verrast te worden door een gedachte die voorheen niet van jou was. Toch werd ik deze dagen anders aan het denken gezet.

Ook het kwetsbare heeft niveaus, lagen.

Het waren niet eens de zogenoemde ‘life events’. Toch op dit moment zo belangrijk dat mijn hoofd er dagen van tolde. Een beetje pijn speelde domino. Ik begreep zowaar mijn angst. Angst voor heel veel nieuwe onbekende dingen. Terwijl ik preek over dingen voor de eerste keer. Nadenken op een lerende manier. Ontdek maar, alles goed en niets is fout. Zie gewoon wat er gebeurt. Neem niet zo snel genoegen; breek en bemerk de veiligheid die dat creëert.

Cirkels schijnen graag mijn excuus. Ik blijk een mietje. Een mietje! Een lepel leef een hapje lef. Mijn ontbijt wordt er rijker van. Mijn dag bewuster.
Veel dingen vallen samen, gewoon nu, in tijd en plaats. Blogs over scanner daybooks (schrijf dagelijks op wat je eigenlijk wilt! Droomt!), sollicitaties en al wat dat veroorzaakt, familie <3, Onderlinge GedragsModificaties, nieuwe boeken, things that inspire. Oh en mijn oortjes vond ik terug. Hmhm, ietwat uit de richting, maar die voegen zoveel toe. Al zeg ik het zelf.

Soms maakt enkel observeren zoveel duidelijk. En wanneer je jezelf dan afvraagt (Wat. Hoe. Waarom. Waarheen?) weet je waar precies je een beetje lef moet toevoegen. en waar je lekker veilig verder draaien mag.

Jij maakt keuzes

Laten gaan.

Het voelt soms zo veilig. Terwijl je weet dat het onhandig is, op zn minst. Maar veilig. Het is makkelijk vast te houden aan bekende dingen. Je fietst elke dag dezelfde route,  doet dezelfde shampoo in je haar. Niet dat mijn shampoo me ongelukkig maakt, maar nieuwe brengt een glimlach. En met die krullende mondhoeken, springt mijn hart een rondje mee. Daarenboven zijn er vastgeroeste patronen, als manieren van omgaan met. Terugvallen in oude gewoonten. Het, dat, die actie?, hoe noemen we het, een negatieve valentie heeft het voor mij. Of dat wordt opgeroepen door het woord terugval of dat het de gewoonten zijn die het hem doen. Ik weet het niet. Het liefst ga ik aan beiden snel voorbij. Soms zijn gewoonten goed. Ja, ik weet wel. Iets met ritme en structuur enzo.  En ach, vroeg opstaan, groen ontbijt en een citroentje geperst. Je benen die niet langer meer kunnen, maar je hoofd die je door je routine net dat laatste stukje helpt. Natuurlijk zijn gewoonten soms goed. Alleen noem ik ze niet zo.

‘Dingen die ik fijn vind om te doen’.

Beter? Ja. =). Zijn dingen die goed zijn om te doen ook altijd fijn? Oef. Noop. Een lijstje heb  ik voor jullie zo gemaakt. Maar mijn gewoonte om opsommingen te maken zou ik minderen, toch? En ineens bedenk ik me, er zijn ook dingen die niet fijn zijn om te doen, waar je toch een gewoonte van maakt. Uhu Loes, fail. Goede gewoonten en slechte gewoonten dan? Misschien moet ik het niet willen definiëren. Want we kennen allemaal dingen die we eigenlijk niet zouden moeten doen, maar die zo lastig zijn te veranderen. Liever veilig teleurgesteld, dan ik weet niet hoe het uitpakt. Terwijl je het dikwijls heus wel weet. Tranen worden op verkeerde manieren gedroogd en soms wordt zelfs de slaap misbruikt.  Sommige dingen kunnen we niet veranderen. Er gaan mensen dood. Bijvoorbeeld. We zullen altijd opnieuw verdrietig worden. Maar er zijn ook dingen die ons verdriet in stand houden. Waar jij zelf invloed op hebt. Je weet wel, jij. Dat lopende wezen. Dat ademt. Zomaar ruikt en met een tong volll smaakpapillen die voor gekke dure kliederende acties zorgt. Dat organisme dat met fysieke beperkingen nog de ogen sluiten kan, en door de wereld van fantasie lopen kan. Een schop onder je kont! Of een wat vriendelijker steuntje in de rug. Maar eerst inzien. Wat doe ik, wat mij verdrietig  –of minder gelukkig-  maakt.  Wat is mijn aandeel. Kan ik iets veranderen? Oh.. enne daar komt ie (natuurlijk): waarom doe ik dat dan niet…….? Maak het zo klein zo groot zo licht je wil. Onthoud dat je zelf keuzes maakt. En fiets vooral eens een andere route. Verdwalen, tijd vertikken  en een chagrijnigheid die ongewild langzaam toch groeit. Dan plots in een park staan waar je de bomen nog niet kende ; mijn hart springt al…