Laten gaan.
Het voelt soms zo veilig. Terwijl je weet dat het onhandig is, op zn minst. Maar veilig. Het is makkelijk vast te houden aan bekende dingen. Je fietst elke dag dezelfde route, doet dezelfde shampoo in je haar. Niet dat mijn shampoo me ongelukkig maakt, maar nieuwe brengt een glimlach. En met die krullende mondhoeken, springt mijn hart een rondje mee. Daarenboven zijn er vastgeroeste patronen, als manieren van omgaan met. Terugvallen in oude gewoonten. Het, dat, die actie?, hoe noemen we het, een negatieve valentie heeft het voor mij. Of dat wordt opgeroepen door het woord terugval of dat het de gewoonten zijn die het hem doen. Ik weet het niet. Het liefst ga ik aan beiden snel voorbij. Soms zijn gewoonten goed. Ja, ik weet wel. Iets met ritme en structuur enzo. En ach, vroeg opstaan, groen ontbijt en een citroentje geperst. Je benen die niet langer meer kunnen, maar je hoofd die je door je routine net dat laatste stukje helpt. Natuurlijk zijn gewoonten soms goed. Alleen noem ik ze niet zo.
‘Dingen die ik fijn vind om te doen’.
Beter? Ja. =). Zijn dingen die goed zijn om te doen ook altijd fijn? Oef. Noop. Een lijstje heb ik voor jullie zo gemaakt. Maar mijn gewoonte om opsommingen te maken zou ik minderen, toch? En ineens bedenk ik me, er zijn ook dingen die niet fijn zijn om te doen, waar je toch een gewoonte van maakt. Uhu Loes, fail. Goede gewoonten en slechte gewoonten dan? Misschien moet ik het niet willen definiëren. Want we kennen allemaal dingen die we eigenlijk niet zouden moeten doen, maar die zo lastig zijn te veranderen. Liever veilig teleurgesteld, dan ik weet niet hoe het uitpakt. Terwijl je het dikwijls heus wel weet. Tranen worden op verkeerde manieren gedroogd en soms wordt zelfs de slaap misbruikt. Sommige dingen kunnen we niet veranderen. Er gaan mensen dood. Bijvoorbeeld. We zullen altijd opnieuw verdrietig worden. Maar er zijn ook dingen die ons verdriet in stand houden. Waar jij zelf invloed op hebt. Je weet wel, jij. Dat lopende wezen. Dat ademt. Zomaar ruikt en met een tong volll smaakpapillen die voor gekke dure kliederende acties zorgt. Dat organisme dat met fysieke beperkingen nog de ogen sluiten kan, en door de wereld van fantasie lopen kan. Een schop onder je kont! Of een wat vriendelijker steuntje in de rug. Maar eerst inzien. Wat doe ik, wat mij verdrietig –of minder gelukkig- maakt. Wat is mijn aandeel. Kan ik iets veranderen? Oh.. enne daar komt ie (natuurlijk): waarom doe ik dat dan niet…….? Maak het zo klein zo groot zo licht je wil. Onthoud dat je zelf keuzes maakt. En fiets vooral eens een andere route. Verdwalen, tijd vertikken en een chagrijnigheid die ongewild langzaam toch groeit. Dan plots in een park staan waar je de bomen nog niet kende ; mijn hart springt al…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten