Afgelopen twee week kwamen er dingen voorbij waardoor ik dichter bij mij kwam (for what that means). Achteraf kreeg ik inzichten in gedachten, geroest in hetzelfde patroon, wat gedrag en iets met mn eeuwige gechaoot. Nu sta ik redelijk bekend als iemand die veel (te veel ;)) nadenkt en weer kwam ik er achter dat dat is wat ik het liefste doe. Wat is het toch fijn verrast te worden door een gedachte die voorheen niet van jou was. Toch werd ik deze dagen anders aan het denken gezet.
Ook het kwetsbare heeft niveaus, lagen.
Het waren niet eens de zogenoemde ‘life events’. Toch op dit moment zo belangrijk dat mijn hoofd er dagen van tolde. Een beetje pijn speelde domino. Ik begreep zowaar mijn angst. Angst voor heel veel nieuwe onbekende dingen. Terwijl ik preek over dingen voor de eerste keer. Nadenken op een lerende manier. Ontdek maar, alles goed en niets is fout. Zie gewoon wat er gebeurt. Neem niet zo snel genoegen; breek en bemerk de veiligheid die dat creëert.
Cirkels schijnen graag mijn excuus. Ik blijk een mietje. Een mietje! Een lepel leef een hapje lef. Mijn ontbijt wordt er rijker van. Mijn dag bewuster.
Veel dingen vallen samen, gewoon nu, in tijd en plaats. Blogs over scanner daybooks (schrijf dagelijks op wat je eigenlijk wilt! Droomt!), sollicitaties en al wat dat veroorzaakt, familie <3, Onderlinge GedragsModificaties, nieuwe boeken, things that inspire. Oh en mijn oortjes vond ik terug. Hmhm, ietwat uit de richting, maar die voegen zoveel toe. Al zeg ik het zelf.
Soms maakt enkel observeren zoveel duidelijk. En wanneer je jezelf dan afvraagt (Wat. Hoe. Waarom. Waarheen?) weet je waar precies je een beetje lef moet toevoegen. en waar je lekker veilig verder draaien mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten